Δευτέρα 16 Ιουνίου 2014

Όνειρα...

    Ξέρω για τι είμαι γεννημένη! Ο κάθε άνθρωπος έχει ένα ταλέντο! Μικρό ή μεγάλο. Εμένα μ'αρέσει να διδάσκω! Είναι το όνειρο μου. Αυτό μου ταιριάζει. Το αγαπάω αυτό το πράγμα. Να μπορώ να μεταδώσω στους άλλους πράγματα. Και παρότι δεν έχω γενικά υπομονή στη ζωή μου για να διδάξω κάτι σε κάποιον έχω άπειρη υπομονή! Όμως τι γίνεται στην περίπτωση που ζεις σε μια χώρα όπως η Ελλάδα? Από που να αρχίσω! Αρχικά δεν υπάρχουν αρκετά χρήματα για το πανεπιστήμιο. Έπειτα και να υπήρχαν... Θα έπαιρνα το πτυχίο μου και μετά θα είχα μόνο το πτυχίο μου. Τίποτε άλλο! Γιατί πάλι αυτή η χώρα δεν θα μου έδινε την δυνατότητα να κάνω αυτό που αγαπώ. Αγαπώ τα παιδιά. Όλων των ηλικιών. Ακόμα και στο σχολείο και στο φροντιστήριο ήθελα να βοηθήσω τους συμμαθητές μου ή τους φίλους μου. Μου άρεσε να τους δείχνω εγώ στους άλλους αυτά που είχαμε διδαχτεί και τα καταλάβαινα. Αλλά ως εκεί. Για κάποιον λόγο η ζωή δεν μου έδωσε την δυνατότητα να κάνω αυτό που αγαπώ. Κάτι θα ήξερε... Και αυτό είναι που με πονάει πιο πολύ! :)

Παρασκευή 11 Απριλίου 2014

Ερωτώ...



Και ερωτώ τον κύριο P. Coelho για το βιβλίο του "Έντεκα Λεπτά". Αν η πρωταγωνίστριά του ζούσε την ιστορία της ανάποδα... αν πρώτα έβρισκε τον έρωτα της ζωής της όπως το ονειρευόταν χωρίς τις απογοητεύεις και η ζωή ύστερα από καιρό της επιφύλασσε άλλα σχέδια... (όπως γίνεται συνήθως...) πως θα αντιδρούσε? Όπως καταλάβατε από το μπλογκ μου ως τώρα ναι έχω βρει τον πολυπόθητο έρωτα της ζωής μου... όμως η ζωή έχει εκπλήξεις... Ο "έρωτας" αυτός ήταν όλα μου τα όνειρα... σκεφτόμουν την ζωή μου χωρίς αυτόν και δεν ήξερα αν υπήρχε μέλλον... νόμιζα ότι ο κόσμος θα τελείωνε εκεί. Βέβαια τώρα τελευταία υπήρχαν αρκετά προβλήματα. Είναι λογικό όταν ένα ζευγάρι δεν κάνει κάτι για να ανανεωθεί να χάνεται η μαγεία. Είναι και οι συνθήκες δύσκολες... Ποτέ όμως δεν τα έβλεπα. Ή τα παρέβλεπα... Ώσπου ήρθε "ο άλλος". ήρθε κάποιος άλλος να με διεκδικήσει. Κάτι που ζητούσα από τον "έρωτα" μου. Κι όμως δεν το έκανε. Είχε αρκεστεί στην πρώτη διεκδίκηση. Του έφτανε. Εμένα όμως μάλλον όχι. Ποια γυναίκα δεν θέλει να την διεκδικούν? Άρχισα χωρίς να το καταλαβαίνω άρχισα να βγάζω όλα τα λάθη της σχέσης μου. Μου έλεγε πως τον στεναχωρεί που έχω γίνει τόσο σκληρή απέναντί του και πως θέλει πίσω το κοριτσάκι του. Ναι. Είχα γίνει σκληρή. Δεν μπορούσα να το σταματήσω όμως. Η αλήθεια είναι πως κατάλαβα ότι θέλω να ζήσω την ζωή μου. Είμαι μικρή και δεν παντρεύτηκα ακόμα. Θέλω να βγαίνω να κάνω τρέλες. όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας μου. Και ίσως να θέλω να το ζήσω ότι κι αν είναι αυτό που μου προσφέρει αυτός "ο άλλος". Κι ας ξέρω ότι ίσως είναι παροδικό... Χμμ... "Ας ξέρω"...  Ξέρω στ' αλήθεια τι είναι παροδικό και τι όχι? Ξέρω στ' αλήθεια ότι αν μείνω με τον "Έρωτα" θα κρατήσει "για πάντα"? Κανείς δεν ξέρει τίποτα. Και ποιος μπορεί να με βοηθήσει στο δίλημμά μου? ο "έρωτας... ή ο "άλλος"?  Σε ποια επιλογή κερδίζω και σε ποια χάνω? Τι κερδίζω και τι χάνω? Τί είναι σωστό και τι λάθος?                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                  Σ'αυτην την μάχη Σωστου και Λάθους... (?)